Mens en lijden

Er zijn veel verschillende vormen van lijden. Het is niet alleen op andere plaatsen in de wereld, maar ook in het persoonlijk leven van de mensen wordt men vaak geconfronteerd met het lijden.

Zo is er de dood die heel veel slachtoffers maakt. Maar ook door pesterijen op school of op het werk, door ziektes, depressies, werkloosheid ervaren mensen het lijden.

Soms speelt de natuur ook een rol bij het lijden. Zo zijn er de bosbranden, overstromingen, vulkaanuitbarstingen, tornado’s, aardbevingen … De natuurrampen zorgen er ook voor dat mensen het zwaar te verduren krijgen. Maar we kunnen ook stellen dat de oorzaak vaak ook deels bij de mens ligt, want wij zorgen ervoor dat de aarde opwarmt en dit tot gevolg heeft.

Oscar et la dame rose 

Deze film gaat over Oscar, een jongentje van tien dat kanker heeft. Hij verblijft in het ziekenhuis en op een dag hoort hij een gesprek tussen zijn ouders en de dokter. Er wordt verteld dat hij doodgaat, maar zijn ouders willen dat verzwijgen. Hierdoor is hij kwaad op zijn ouders en wil hij ze niet meer zien. Toch houden zijn ouders enorm veel van Oscar.

Als hij Rose tegenkomt in haar roze mantelpakje, terwijl ze pizza’s aan het leveren is voor het ziekenhuis is hij meteen dol op haar. Zij verteld wel de waarheid en is recht voor de raap. Hij verteld tegen de dokter dat hij alleen met de dame in het roze wil spreken.

De dokter praat met Rose, die het eerst niet ziet zitten om Oscar te bezoeken. Uiteindelijk doet ze het toch, omdat ze op die manier pizza’s kan blijven leveren aan het ziekenhuis. Eerst is het tegen haar zin, maar er groeit een band tussen hen.

Ze stelt een spel voor aan Oscar, om te doen alsof iedere dag telt voor tien jaar. Zo beleeft hij alle hoogtepunten in zijn leven in twaalf dagen. Zo kust hij een meisje, wordt hij verliefd op Peggy Blue, ... Ze laat hem ook kennismaken met God. Zo schrijft hij twaalf brieven die Rose met een ballon de lucht instuurt.

Tot slot viert hij kerst met Rose, haar familie en zijn ouders. Hij gaat dood en de twaalf brieven blijven achter en een eeuwige plaats in het hart van Rose.

Deze film is een combinatie van realiteit, fantasie, oprechte emoties en religie. Ondanks dat het een drama is waarin een jongentje sterft zijn er in de film ook nog veel vrolijke momenten.

Ik kan het sprookjesachtige in de film wel appreciëren. Ik denk dat dit het ook mogelijk maakt om al wat oudere kinderen naar deze film te laten meekijken. Ik had op bepaalde momenten tranen in mijn ogen, omdat het realiteit is en vreselijk is om te weten dat iemand dood zal gaan. Toch kwam er dan weer een lach tevoorschijn door de vrolijke momenten doorheen de film.

De hoofdrolspeler Oscar spreekt mij enorm aan. Hij is zo sterk en moedig. Als ik te horen zou krijgen dat ik nog maar twee maanden te leven heb, weet ik niet dat ik nog zo positief in het leven zou kunnen staan. Ik hoop natuurlijk van wel. Ik zou ook een oproep doen op God om mij steun te geven, want zoals men wel vaker zegt hebben we God meer nodig in tijden van problemen. Ik denk ook niet dat ik het hem kwalijk zou nemen. Het hoort bij het leven en het is dan een kwestie van er mee om te kunnen gaan. Ik denk wel dat ik constant met vragen in mijn hoofd zou zitten en angst zou hebben voor wat er volgt.

Ik vind deze film ook een aanrader. Het toont de realiteit en als je het zelf meemaakt als ouder of als familielid kan deze film je misschien helpen om er op een goede manier mee om te gaan. 

Afscheid nemen van pasgeboren leven 

Ine is pastor in het UZ gasthuisberg in Leuven. Ze is vooral bezig met patiënten in de verloskamer en op de neonatale afdeling. Ze proberen mensen nabij te zijn op vlak van spiritualiteit en levensvragen.

Ze komt het meest in aanraking met ouders die van hun kind afscheid moeten nemen. Ze helpt deze ouders in het rouwproces. Ine probeert aan te voelen hoe de ouders zijn en wat ze willen. De ouders vinden op die manier steun bij haar. Ze kijkt dan samen met de ouders of ze iets kunnen doen zoals bijvoorbeeld een doopsel of uitvaart. Dit kan soms troost bieden of het positieve naar boven laten komen.

God werd veel concreter voor Ine door haar job. Hij is aanwezig voor haar en staat haar bij. Ze vond het in het begin heel moeilijk om naar een dood kindje te gaan en daarover met de ouders te praten. Ze vroeg dan steun aan God.

Ik vind het heel mooi hoe Ine haar verhaal doet. Deze job lijkt mij moeilijk en emotioneel zwaar. Ik zelf zou dit emotioneel niet aankunnen, maar het is goed dat mensen verschillend zijn en dat er mensen zijn zoals Ine die dit wel kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit voor ouders een grote steun is. Ze worden gehoord en kunnen hun verhaal doen. Er wordt met zicht meegeleefd op die manier.

Bron: http://www.tvzorg.be/v/afscheid-van-pasgeboren-leven/

Vrijwilligerswerk in de gevangenis

Jan De Cock is een vrijwilliger in gevangenissen. Zijn verhaal begon in Chili waar hij met straatkinderen werkte waarvan er verschillende in de gevangenis terecht kwamen door lijmsnuiven. Uiteindelijk beleefde hij het en trok hij van gevangenis tot gevangenis wereldwijd. Dit heeft zijn leven behoorlijk veranderd. Hij zag foltering en honger maar ook mooie dingen zoals solidariteit en vreugde.

Hij vind het belangrijk om voor gerechtigheid zorg te dragen. Hij zoekt naar wat goed is in de mens. Iedere mens heeft iets goeds zelfs gevangenen. Het is belangrijk om de gevangenen ook attent te maken op het goede en het potentieel dat ze in zich hebben, want dat wordt bij gevangenen nog te weinig gedaan.

Het is heel mooi hoe hij een band creëert met de gevangenen. Zo is er bijvoorbeeld Gonzalo die drugsverslaafd was. Zijn moeder stierf vlak nadat hij in de gevangenis terecht was gekomen. Dit had hier zeker mee te maken.

Jan vertelde dat het laatste wat zijn moeder gezegd had was: “weet na alles wat je gedaan hebt, dat ik je nog altijd graag zie”. Dit was het mooiste wat hij kon krijgen. Zijn moeder wilde niets liever dan dat hij zijn straf afmaakt en daarna een nieuwe start kan nemen. Ze wil dat hij wegblijft van de problemen. Hij kwam zelf ook tot inkeer en gaat zolang hij in de gevangenis zit iedere zaterdag naar de mis en steekt daar een kaarsje aan voor zijn moeder.

Jan heeft zijn moeder bijgestaan en probeert voor een goede communicatie te zorgen. Hij doet het uit goede wil beseft Gonzalo. Voor hem is Jan als een engel gekomen. Hij voelt zich duidelijk verbonden met God en zijn moeder.

Ik ben er al altijd van overtuigd geweest dat niet alle gevangenen slecht zijn en dat er zijn die er onbewust inrollen. Zo zijn er de personen die een ongeval veroorzaakt hebben met als gevolg doden. Dit hadden ze zelf waarschijnlijk nooit gewild en toch gebeurd het door een stommiteit. Hoogstwaarschijnlijk worden er ook mensen onterecht beschuldigd of gestraft. Natuurlijk zijn er ook gevangenen waar ik bang van zou zijn en die ik nooit zou kunnen vergeven van hun gruweldaden.

Ik denk ook niet dat alle gevangenen zoals Gonzalo tot inzicht komen en hun leven beter willen maken. Daarom zou dit beroep ook helemaal niets voor mij zijn. Ik vind het wel mooi hoe Jan in iedere gevangene iets goeds ziet en hoe hij met deze mensen wil praten om ze te helpen in hun lijden. Ik hoop werkelijk dat degenen die het verdienen een tweede kans krijgen en een mooi leven kunnen opbouwen zonder stommiteiten. Maar Marx Dutroux, Ronals Janssen, Freddy Horion en nog vele anderen zijn personen die naar mijn mening gevaar zijn in ons land.

Bron: http://www.tvzorg.be/v/te-quiero-mama/

Martelpartijen in Syrië

Dit filmpje geeft mij een schokkend gevoel. Ik voel een rilling over mijn hele lichaam als ik er naar kijk. Hoe kan dit toch gebeuren? Wie kan nu zo iets doen? Dat is toch geen mens, maar een beest!

Het zijn getuigenissen van martelpartijen die in gevangenissen plaatsvonden die aan het woord komen. Zo waren er 20 verschillende martelmethodes die in het rapport stonden. Ook kinderen en vrouwen werden hier het slachtoffer van. The Human Rights Watch wil door slachtoffers aan het woord te laten deze zaak voor het Internationaal Straf brengen als een menselijke manier van omgaan met deze vorm van geweld.

Syrië is een land waar heel vaak de mensenrechten worden geschonden. In de oorlog zetten ze zelfs kinderen en jongeren in als loopjongen, informant, spion, strijder en als ze nog heel jong zijn als zuiver kanonvlees. Ze gaan niet meer naar school en houden trauma’s over.

Dit is niet rechtvaardig. Er moet dringend iets veranderen en het land zou moeten gestraft worden voor deze daden. Ik kan me dit gewoon niet voorstellen dat dit gebeurd. Heel veel mensen moeten er lijden, familie en vrienden verliezen en zien hoe hun land kapot gaat.

Bron: http://nos.nl/op3/video/391198-hossam-13-ze-trokken-mijn-nagels-uit.html

Laughing with - Regina Spektor

Het is waar dat er vaak gespot wordt met God. Deze tijd geloven niet veel mensen meer. Maar in tijden van nood hebben ze God wel nodig.

In het ziekenhuis, in de oorlog, bij slecht nieuws, brand of overstroming wordt er niet gelachen met God. Dan mag Hij er wel zijn en op zulke momenten wordt er wel gebeden voor hem. Maar voor de mooie momenten in het leven bidden we niet. Dan denk ik aan het feit dat wij iedere morgen, middag en avond een lekkere maaltijd voor ons klaarstaat terwijl er heel veel mensen verhongeren.

Voor mij is God er wel altijd. Hij staat me bij in het leven en ik geloof er in dat Hij mij aanmoedigt te doen wat goed is, dat Hij me kracht geeft en steun. Ik lach niet met God, maar ik heb wel respect voor de mensen die niet geloven. Ik vind het alleen jammer, want door je geloof kan je verbonden zijn met elkaar. Als ik op kerstavond in de mis zat, zag ik geen enkele jongere en bijzonder weinig jonge mensen.

Ook uit mijn geloof kan ik bevestigen dat ik rapper zal bidden als ik verdrietig ben, ruzie heb of een belangrijk examen heb, wat niet wegneemt dat ik niet dankbaar ben voor het feit dat Hij me altijd bijstaat. Ik denk ook niet dat Hij ons dat kwalijk neemt dat ik in goede tijden minder aan Hem denken. Alhoewel dat dit misschien een beetje egoïstisch kan overkomen. Ik denk gewoon dat hij in goede tijden aan mijn glimlach kan zien dat ik dankbaar ben voor het leven dat ik krijg. Voor mij bied het in ieder geval steun om te weten dat Hij er is in goede en slechte tijden. 

Allerzielen

Allerzielen is elk jaar op 2 november. Het is de dag waarop de zielen, de mensen die gestorven zijn herdacht worden.

Om te tonen dat we nog aan hen denken steken we ook een kaarsje aan of leggen we bloemen op het graf van de mensen die ons nauw aan het hart lagen.

Ik vind het wel mooi dat de mensen op die dag met z’n allen naar het kerkhof gaan. Op die manier voelen mensen zich verbonden. Ze zien dat er nog mensen zijn die een dierbare verloren zijn en ze zijn er niet alleen. Dit kan steun geven aan mensen.

Natuurlijk is het niet omdat het 1 keer per jaar Allerzielen is dat we op de andere dagen nooit aan de overledenen mogen terugdenken. Herinneringen is iets dat je altijd kan oproepen. Je kan elk moment van de dag als je er nood aan hebt de overledene herdenken of bezoeken op het kerkhof.

Mijn opa is ook overleden toen ik nog heel klein was. Maar aangezien mijn familie heel ver woont, kan ik hem onmogelijk veel bezoeken. Maar dit wil niet zeggen dat ik nooit aan hem denk of hem zomaar vergeten ben. Herinneringen vind ik het mooiste aan de overledenen.  

Bron: http://www.schooltv.nl/beeldbank/clip/20070901_allerzielen01

Vergeving

Een dader kan nooit vergeving afdwingen, zelfs niet met oprecht berouw. Een dader kan alleen vergeving vragen, dat het slachtoffer kan weigeren.

Er zijn verschillende interpretaties van het kwaad die geen vergeving toelaten:

Diabolisering

Hierbij wordt de dader gelijkgesteld aan het kwaad, dus is er geen vergeving mogelijk. Geen enkele verontschuldiging kan gelden en men beweerd dat de dader niet tot schuldbesef kan komen.

Banalisering

Ook hier is vergeving onmogelijk. Banalisering maakt de dader zelf tot slachtoffer. Er is geen verantwoordelijkheid die kan worden opgenomen en geen schuld die vergeven moet worden.

Ethisering

Ethisering vind dat wie handelt dit steeds doet ten goede, alleen verschillen de mensen van mening over wat goed is. Dus van schuld en inkeer is hier geen sprake.

Fragmentatie en zelfbedrog

Deze interpretatie laat de mogelijkheid tot vergeving open. Ze erkennen de schuld en verantwoordelijkheid bij de dader, maar men blijft overtuigd van het goede van elke mens. In de vergeving wordt de daad losgekoppeld van zijn of haar daad. Niet de boze daad vergeven, maar wel de boosdoener.

Daarnaast wordt het slachtoffer vaak zelf geconfronteerd met het schuldgevoelens. Waarom heeft hij het geweld niet kunnen vermijden? Zelfvergeving is eigen gekwetste geschiedenis leren aanvaarden.

De dader moet ook leren aanvaarden dat hij iemand is die het waard is om vergeven te worden. Hij zal zijn misdaden moeten leren erkennen als deel van zijn persoonlijkheid, zonder dat zijn persoonlijkheid vernietigt.

Niet alleen in vrede leven met zichzelf, maar ook de dader een nieuwe toekomst gunnen is voor veel slachtoffers moeilijk.

Vergeving vragen, vergeving schenken en vergeving ontvangen kunnen een grote bevrijding betekenen en nieuwe levenskansen bieden voor zowel het slachtoffer als de dader.

Er is daarnaast ook het sacrament van de verzoening. Dit is er om de breuk tussen God en de mens te herstellen. Dit kan door berouw, belijdenis, boete en de absolutie.

Berouw: je fouten beseffen en inzien dat je deze fout in de toekomst niet meer zal maken.

Belijdenis: benoemen van de fout tegenover de priester.

Boete: het aangedane leed proberen herstellen door de persoon een nieuwe start te laten nemen.

Obsolutie: vergeving van de zonden, in naam van Jezus Christus.

Voor mij verdient iedereen een tweede kans en daarom zou ik zoveel mogelijk mensen proberen vergeven. Natuurlijk is er een grens en kunnen sommige zaken niet vergeven worden, althans dat is mijn mening. Dan denk ik vooral aan dingen die onmenselijk zijn zoals ontvoering, misbruik, gruwelmoorden, ...

Bron: cursus RZL

Is er leven na de dood? 

Dit is een vraag die voor mij nog onbeantwoord is. Natuurlijk heb ik er al over nagedacht en hoop ik ook dat er leven na de dood is, maar of dit werkelijk zo is weet ik niet.

Ik heb al vaak gedacht dat onze ziel verder leeft in de vorm van een geest of bovennatuurlijk wezen zoals een elf of zeemeermin. Alhoewel dat ik denk dat het laatste wel uitgesloten zal zijn. Het kan ook zijn dat het iets totaal anders is.

Ik las ooit zelf een boek, namelijk Limbo van Hilde Eynikel. Het ging over jongeren die samen een ongeval meemaken. Ze komen in het limbo terecht, een fase tussen leven en dood. Ze ontdekken er dat ze nog hun familie kunnen zien en vinden er zelf een boek met foto’s in van doden. Ze leren terugkijken op het verleden. Ze gingen er op zoek naar een code of sleutel om uit het Limbo te geraken. Sommige kwamen levend terug, anderen gingen dood.

Dit deed mij ook aanzetten tot denken. Het zou best kunnen dat we in een tussenfase terecht komen. Maar ik ben er helemaal nog niet uit. Er is van alles mogelijk en ergens diep vanbinnen geloof ik dat er nog iets is na de dood en dat het niet gewoon gedaan zal zijn, wat natuurlijk ook een optie zou kunnen zijn. 

Elementen die belangrijk zijn bij het omgaan met mensen die met lijden te maken krijgen

Mensen helpen in hun lijden kan je niet doen door materiële zaken, maar door een luisterend oor, begrip en steun te bieden aan de persoon. Dit geeft kracht en moed aan de mensen die het nodig hebben.

Je hebt verschillende vormen van lijden. Zo kan het fysiek lijden zijn en dan kan je enkel verzorging en steun bieden om de pijn te verzachten, maar er is ook psychisch leed door bijvoorbeeld  het verliezen van een dierbaar persoon. Ook in dat geval kan je niet meer doen dan luisteren, steun bieden en begrip tonen.  

Er is ook een sociale vorm van lijden. Mensen die kwetsbaar zijn in de samenleving of in geldnood zitten. Hier zou het goed zijn dat we oog hebben voor deze mensen en dat we waar we kunnen proberen te helpen. Bijvoorbeeld een oude mevrouw helpen oversteken als dit niet zo gemakkelijk gaat of armere personen helpen door respect te hebben er eens mee te babbelen en oude kleren geven als ze het kunnen gebruiken.

Bovendien is er ook het morele en ethische lijden. Zoals bijvoorbeeld pijn door het schenden van de mensenrechten, door de apartheid, onmacht of het besef van eigen schuld.

Tot slot is er nog het spirituele lijden dat van binnenuit komt, vanuit de geest.

Ik kan hieruit besluiten dat het vooral belangrijk is om moed te hebben om mensen in hun lijden te helpen. Soms kan je door kleine dingen helpen, maar soms is er meer nodig dan alleen een luisterend oor en is er hulp nodig van buitenaf. Dan denk ik aan een dokter.

Flanders Fields Museum

In het Flanders Fields Museum in Ieper bewaren ze de oorlogsband, omdat het belangrijk is voor wie vandaag over oorlog en vrede wil spreken.

De miljoenen getroffenen hebben een verhaal van verdriet en pijn. In het museum brengen ze het verhaal van de eerste wereldoorlog in de West-Vlaamse frontstreek. Het is een belangrijk symbool van oorlogsleed en wederopstanding.

Ieper is de vredesstad waar je herinneringen aan de eerste wereldoorlog kunt oproepen. Ook naast het museum zijn nog veel plaatsen waar je zeker moet geweest zijn zoals de Menenpoort, waar elke avond de Last Post geblazen wordt door vrijwilligers. Ook de Ypres Reservoir Cemetery en de vele monumenten lonen de moeite. Zelf heb ik Ieper ook al meerdere malen bezocht, vooral in schoolverband.

Iedereen weet wat er in de oorlog gebeurd is en net omdat het zo een vreselijk gebeuren was, zijn we het nog altijd niet vergeten. Ook kinderen maken er kennis mee in school, omdat het een stukje geschiedenis is die hun voorouders hebben meegemaakt.

Voor mij is zo een bezoek als het meevoelen van het lijden in die tijd. We herdenken het en hebben er aandacht voor. Er was toen een enorm lijden en ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat we dit hier nooit meer hoeven mee te maken. Ik vind het ontzettend erg dat er op dit moment plaatsen zijn in de wereld waar oorlog plaatsvind, ook die mensen lijden enorm en ik hoop dat er in de toekomst overal vrede mag zijn.

Bron: http://www.inflandersfields.be/nl/ontdek-4

Verschillende visies in het omgaan met lijden in de verschillende godsdiensten

De dood bij het Christendom

Bij de dood van een Christen komt de familie bijeen om de uitvaart te regelen. Het is een droevige gebeurtenis waarbij mensen elkaar troost bieden.

De dode wordt eerst gewassen en netjes aangekleed. Vrienden en familieleden krijgen de kans om afscheid te nemen. Soms is het thuis of in een mortuarium.

Nadien volgt de uitvaart waarbij de kist in de kerk komt te staan. Er worden kaarsen aangestoken, gezongen, uit de bijbel voorgelezen en gebeden voor de overledene. Deze uitvaart wordt samengesteld door familieleden die vaak ook gedichten of teksten voorlezen. Tot slot konden ze ook kiezen of ze de persoon lieten begraven of cremeren.

In het Christendom is het ook de gewoonte dat mensen donkere kleren dragen bij een begrafenis.

Rituelen in het Hindoeïsme

Ze zien de dood als iets positiefs. Het lichaam was tijdelijk en heeft zijn taak volbracht, want ze geloven in reïncarnatie. Wat wil zeggen dat hun ziel in een ander lichaam terecht komt.

Tijdens het leven van de Hindoe zijn er 16 “sanskara’s”, sacramenten of rituelen. Eén vindt plaats als iemand op sterven ligt. De familieleden worden dan gewaarschuwd om bij het afscheidsritueel te zijn. Een zoon of andere man giet dan een druppel water uit de heilige rivier de Ganges in de mond van de stervende. Het symboliseert leven en oneindigheid. Vervolges legt de oudste zoon een blad van de heilige tulsie- of basilicumboom in de mond van de stervende. Tot slot sprenkelen andere familieleden ook water in de mond van de stervende.

Het dode lichaam speelt geen centrale rol bij de rouwverwerking. De overledene wordt gewassen en in een speciaal doek gewikkeld of tegenwoordig worden mannen ook vaak in een pak gekleed.

De Hindoes verkiezen crematie.

Rituelen in het Boeddhisme

De Boeddhistische uitvaartrituelen verschillen van cultuur en regio. Ze kiezen vaak voor crematie, in navolging van de verbranding van het lichaam van Boeddha. Een begrafenis is niet verboden.

Als iemand op sterven ligt komen nabestaanden en vrienden samen bij het sterfbed. Ze proberen zijn/haar wedergeboorte naar de verlichting te stimuleren. Door bv. de stervende te richten op de Boeddhistische geschriften.

Na het sterven wordt het lichaam een aantal uur niet aangeraakt, zodat het bewustzijn het lichaam verlaat.

De eerste zeven dagen na het voorval zijn heel belangrijk. De nabestaanden voeren de laatste gebeden uit, die de geest van de overledene helpt in zijn weg naar een volgend stadium van leven.

Er is een rouwperiode van 49 dagen, waarin iedere week gebeden wordt. De Boeddhisten geloven dat daarna de hergeboorte voltooid is. Herdenkingsdiensten zijn vaak thuis of in een tempel na één week, na zeven weken en na honderd dagen.

Rituelen in de Islam

De Koran schrijft voor hoe men moet handelen bij overlijden. Crematie is verboden. Er zijn 4 taken. Namelijk het wassen van het lichaam, het in doeken wikkelen, het gebed voor de overledene en de begrafenis.

Het wassen is belangrijk omdat volgens de Koran al het gestorvene onrein is. Het lichaam wordt driemaal gewassen door familie en vrienden. Mannen wassen mannen en vrouwen wassen vrouwen. Alleen bij kinderen mag het zowel door vrouwen als door mannen worden gewassen. Bij het wassen wordt lotusblad, zepen en parfums gebruikt die geen alcohol mogen bevatten.

Na het wassen wordt men in doeken gewikkeld. Mannen in 3 doeken en vrouwen in 5 doeken. Er dient gewone stof gebruikt te worden, geen zijde of versierend stiksel.

Vervolgens wordt het gebed voor de overledene uitgesproken. Men staat recht voor het lijk en het eindigt met een vredesgroet.

Van oorsprong was de begrafenis een mannenaangelegenheid, maar bij liberale moslims zijn de vrouwen tegenwoordig ook aanwezig. In het graf wordt de overledene op zijn rechterzijde gelegd met zijn gezicht naar Mekka. Vervolgens worden drie handen met aarde op het graf gestrooid door iedereen die aanwezig is. Het graf wordt opgevuld tot een bult en het blijft beperkt tot een eenvoudige steen met gegevens, zonder zerk. Na de begrafenis wast iedereen zijn handen.

Er is een condoléance (=deelname, medeleven) van 3 dagen en een rouwperiode van 40 dagen. De weduwe rouwt gedurende 4 maanden en 10 dagen.

Rituelen in het Jodendom

Een Joodse begrafenis is sober. Ze worden trouwens altijd begraven en nooit gecremeerd. Ze vinden dat het niet mag vernietigd worden, omdat God het heeft geschapen. Dit gebeurd zo snel mogelijk.

In de dood is iedereen gelijk volgens het Joodse geloof vandaar dat het sober gebeurd en dat de dode eenvoudige witte katoenen kleding krijgt. Ook de kist is eenvoudig van ruw hout met daarover een zwart doek.

De familie gooit drie scheppen aarde op het graf, daarna volgen de vrienden. Daarna bidden de kinderen van de overledene Kadiesh. Dit is een gebed ter ere van God en ter herinnering aan de dode.

Tot slot gaat de familie naar huis en worden ze zeven dagen getroost en verzorgt door vrienden. 

Aangrijpende films

Hieronder vind je enkele trailers van films die mij enorm geraakt hebben bij het bekijken ervan. Er zijn er natuurlijk oneindig veel, dus heb ik een selectie gemaakt. 

My sisters keeper 

A walk to remember

The boy in the striped pyjama

Soul surfer

Haiyan: hulpverleners op Filipijnen komen handen tekort 

De tyfoon Haiyan kwam op woensdag 8 november 2013 aan land. Het was de zwaarste storm van 2013, maar waarschijnlijk ook een van de zwaarste ooit. 

In de krant las ik ook verschillende artikels over de ramp. De beelden zeggen al veel! Er zijn heel wat slachtoffers. De meeste mensen hebben niets meer als ze het al overleeft hebben. Het is een heel aangrijpend gebeuren, wat ik me moeilijk kan voorstellen. Wij zien dit in het nieuws, zijn onder de indruk maar leven daarna gewoon verder zoals we bezig waren. Terwijl er een kans bestaat dat het de oorzaak is van de opwarming van de aarde. Dit is nog niet bewezen, maar dan zijn we allen verantwoordelijk. Is het de opwarming of niet, zo iets valt moeilijk te bewijzen. Maar volgens mij zal het er wel een rol inspelen. De opwarming heeft nu eenmaal negatieve gevolgen. 

Toch zijn er mensen die hulp geboden hebben, zo was er zowel financiële hulp als hulpverleners die ter plaatse gingen. Zo is het Belgische B-Fast-team die ook een veldhospitaal hadden opgericht op de plaats waar ze het hardst nodig waren. 

Maar als we echt de medemens willen helpen kunnen we beter iets doen aan de opwarming van de aarde om klimaatsveranderingen tegen te gaan. Bepaalde natuurrampen en het lijden dat er mee gepaard gaat kan daardoor misschien vermeden worden. 

Deze ramp bracht zowel materieel, fysiek, financieel, psychische en sociaal lijden met zich mee. Met andere woorden bijna alle of alle vormen van lijden die je maar kunt bedenken. Mensen zijn hun huis kwijt, familie, vrienden en bovendien kan het er fysiek ook slecht aan toe gaan door breuken of letsels, ... die men heeft opgelopen. 

Het is duidelijk dat deze ramp ook bij het thema mens en natuur kan geplaatst worden. 

Het filmpje dat je op de volgende link ziet, kan ons aan het denken zetten of zet mij in iedere geval aan het denken. Waarom al deze chaos, lijden en verdriet? Hoe kan ik helpen? Wat kan ik doen? Het geeft een schuldgevoel dat ik bijna niets kan doen. 
(http://vimeo.com/81793615)